Als je in Finse kringen de naam uitspreekt van Eero Grundström, dan krijg je een lawine van namen over je heen gestrooid. Namen van artiesten waar deze klankentovenaar mee samengewerkt heeft, en dat zijn er nogal wat, de voorbije twintig jaar: van Sväng en Juuri & Juuri tot Puhti en Maria Kalaniemi. Met die laatste maakte hij vorig jaar trouwens de formidabele CD “Mielo”, waarover we het in deze kolommen uitgebreid hadden. Laat je de naam Anne-Mari Kivimäki vallen, dan verneem je alras dat deze accordeoniste de hand had in werk van een heleboel van diezelfde artiesten, maar dat ze toch vooral onder eigen naam bekend geraakte en dan in het bijzonder met de redelijk fantastische “Ilja”, waarover we hier ook al zeer te spreken waren, een dikke twee jaar geleden. Zangeres Reetta-Kaisa Iles, ook wel bekend als Reetta-Kaisa Pirhonen, maakte ook al deel uit van de lichtjes legendarische Puhti, terwijl collega-vocalist Tuomas Juntunen het minst beschreven blad voorlegt, maar toch met The Voltas wel een steentje wist te verleggen in de Finse muziekrivier. Die vier samen vormen deze vier dus Suistamon Sähkö, een prettig gestoord kwartet, dat met deze Varokaa! Hengevaara (“Let op! Gevaar”) bij mijn weten aan zijn derde plaat toe is, maar eigenlijk nu voor het eerst serieuze verdeling krijgt vie, hoe kan het anders, het in Nordic muziek gespecialiseerde Duitse Nordic Notes-label van Christian Pliefke.

De muziek op deze plaat draait in niet geringe mate om de kleine Russische Notka-accordeon van Kivimäki, de beats van Grundström en de rap en zang van Iles en Juntunen. Met die ingrediënten bouwen de vier een volstrekt originele soort elektro-folk uit, waarin niet alleen op de dansspieren gemikt wordt, maar waarmee ook boodschappen uitgedragen worden. Natuurlijk begrijp ik van die boodschappen compleet niks en ben ik dus best blij met de kirte samenvatting, die telkens na een nummer in het bijhorende boekje in begrijpelijk Engels meegegeven wordt. Klimaatproblemen, ’s mensen persoonlijke struggles, foute beslissingen en hun gevolgen en zelf hier en daar een gewoon liefdesliedje sieren de tracklist en ik moet zeggen dat deze plaat mij, zeker in deze Covid-tijden, halsreikend doet uitkijken naar het eerst mogelijke festivalseizoen, waarin hopelijk één of andere avontuurlijke programmator dit zootje ongeregeld op zijn affiche durft te plaatsen. Ik liet me immers vertellen dat gekke kostuums, wervelende dansen, machtige projecties en zinderende kleuren een even grote rol spelen bij de live shows van het viertal, als de muziek zelf.

Nu biedt die muziek op zich wel al voldoende verrassende aspecten om als intrigerend en inventief bestempeld te kunnen worden en dat is voorlopig waarmee we het moeten stellen. Ik heb er op dit moment geen idee van, welk Youtube-filmpje er bij deze lijnen terecht gaat komen. Ik hoop op de titeltrack, maar als u er eentje van “Umpijärveen” kunt vinden, kan ik u dat van harte aanbevelen. Dat volstaat zonder twijfel om u over de streep te trekken, want met deze plaat leveren onze Scandinavische medemensen weer iets heel bijzonders af.

(Dani Heyvaert)